کاهکل
کاهکل
سقف کاهگلی در معماری کویر مرکزی ایران
کاه گل ملاتی میشود است که در معماری ایران به خصوص در مناطق کویر مرکزی ایران به کار میرود. کاهرنگ یا کاه گل پلیمری آببند نیز از مصالح جدید است که مشکلات کاه گل را از بین برده.1
محتویات
ترکیب کاه گل
ملات کاهگل از مخلوط کاه، خاک رس و آب به صورت آخوره به دست میآید. این ملات را به خوبی ورز میدهند تا حدی که ملات به بیل نچسبد و به راحتی جدا شود و از آن برای دیوارهای محورکننده به صورت چینهای استفاده میکنند.
خصوصیات
کاه را برای مقابله با ترک خوردن گل به آن اضافه میکنند (برای ساخت هر متر مکعب کاهگل حدود 45 الی 50 کیلوگرم کاه مورد نیاز است) و در مناطق کویری که کاه یافت نمیشود به آن خارشتر (خار آدور) اضافه میکنند. این ملات در مقابل رطوبت و حرارت عایق بسیار خوبی است و از نظر دوام اگر اصولی تهیه شود سالها مقاومت میکند. ملات کاهگل یک ملات هوایی است و در مقابل تابش آفتاب یا حرارت غیر مستقیم و در هوای آزاد خشک میشود. در صورتی که ضخامت ملات کاهگل 20 الی 30 سانتیمتر باشد عایق رطوبتی خوبی است. از نقاط ضعف کاه گل نیز فرسایش بر اثر بارش باران و باد است که باعث ایجاد گرد و خاک میشود.
تاریخچه
در زمانی نه چندان دور در تمام شهرها اغلب ساختمانها با خشت خام، گچ و کاهگل بنا شده بود. قدمت ملات کاهگل به 4000 سال ق. م میرسد. در لایه سوم تپه سیلک، در کاخهای هفدهگانه تخت جمشید، در بناهای پاسارگاد و شوش، بناهای اشکانی(کاخ فیروز آباد و ایوان مدائن)و مجموعه? ارگ بم کاربرد کاهگل را میتوان به وفور دید. همچنین در بناهای دوره? اسلامی از این ملات به عنوان یکی از عناصر و ساخت مایه بسیار مؤثر استفاده شدهاست.
مقدار و نوع کاه
مقدار و نوع کاه در تهیه? ملات کاهگل با کاربردهای مختلف نقش مهمی دارد که به شرح زیر ارائه میشود: کاه چرونده به کاهی گفته میشود که از دهان احشاء افتاده و بر اثر بازدم و بزاق حیوان به رنگ زرد تبدیل شدهاست. این کاه به کاه نرم نیز معروف است و برای اندود پشت بام و بدنه استفاده میشود. کاهگل گندیده اگر کاه بیش از حد در آب بماند تبدیل به لجن میشود و تولید کرم میکند. پس از کاربرد این ملات کرمها از بین رفته و منفذهایی ایجاد میکنند که سبب نشست و نفوذ آب میشود. کاهگل گندیده بدبو و سیاه رنگ است و مصرف آن در بناهای خشتی توصیه نمیشود. برای تهیه یک مترمکعب کاهگل در حدود 40 تا45 کیلوگرم کاه، 1?08 متر مکعب خاک رس و 414 لیتر آب مود نیاز است. نوع دیگری از کاهگل وجود دارد به نام پالینه که در مناطق مرطوب استفاده میشود. در صورتیکه مقدار کاه در کاهگل بسیار کم باشد به آن نیمچه کاه میگویند.
کاربرد
از ملات کاهگل به عنوان عایق رطوبتی و حرارتی به صورت اندود پشت بام، پوشش سطوح داخلی و خارجی فضاهای معماری خشتی، حفاظت از دیوارهای خشتی، نگهداری توفالهای سقف با ضخامت مناسب، تهیه? خشت خام و پوشش دیوارهای آجری برای اندود گچ استفاده میشود. در نواحی کوهستانی به جای اندود و پوشش گاه گل از ترکیب خاک رس، شن و سنگ ریزه استفاده میکنند. در برخی موارد نیز برای ایجاد نوعی اندود مقاوم در زیر آب از ترکیب خاک رس، کاه و نمک استفاده میشود. کاربرد این نوع اندود را در جامهای نور گیر حمامها میتوان شاهد بود. این مصالح به طرز شگفتی با زندگی ایرانی تناسب داشته و شگفتیهایی را در خود دارد. کاهگل در قالب تناسبات دلپذیر ترکیب با کاشی، چوب یا سنگ و مصالحی مشابه ترکیب شده و معماران ایرانی از آنها برای تزیین ساختمانها کمک گرفتهاند. در مجموع شهر ایرانی برای مردم این سرزمین با خصوصیاتی معین و با یک معماری موزون، اصیل و تناسبات زیبا بنا شدهاست. با بهرهگیری از این مصالح و بر روی فلات ایران، در چشمانداز شهرها، بامهای کاهگلی میان آدمیان و حرارت خورشید حفاظ میشدهاند. بدین ترتیب بادگیرها شهر را تهویه کرده، نورگیرها به تالارها و هشتیها سایه? روشن ملایمی میدادهاند و حیاطهای گود که اتاقها آنها را دور میزدهاند با یک حوض سنگی و چند درخت در میان گرفته، به زندگی ایرانی لطافت میبخشیدهاند…
هم اکنون نیز حجمهای کاهگلی، بامهای گنبدی و بادگیرهای سر به آسمان کشیده پوشش دالانها و تیمچههای بازاری، حسینیهها و بالاخره گنبد و منارههای مسجد جامع و مساجد دیگر و بقعهها به چشم میخورد. با این وصف باید تأکید کرد که تاریخ شروع مصرف کاهگل را در تمدن ایران نمیتوان دقیقاً تعیین نمود لکن وجود آن در قدیمترین آثار معماری فلات دلیلی است بر این که این ماده با زندگی اقوام سرزمین ایران از ابتدا آمیخته شده و شناسایی و استفاده از آن طی قرون نسل به نسل رسیدهاست. برای آسایش قوم ایرانی معماران، شهرها را با قشری از کاهگل پوشانیدند و از میان این پوشش سبزی شاخه درختان از حیاطها بیرون آمد. رنگ دلنشین کاهگل نه تنها زیبایی فوقالعادهای به شهر ایرانی میداده بلکه بر زندگی مردم روشنی و رنگ بخصوصی میپاشیده است.
این خمیر در سرزمین ما به صورت یکی از مصالح اساسی در انواع معماری مختلف بکار رفته و با دست آدمیان و با نیت خوش به روی همه شهرهای ایرانی کشیده شده و زندگی در شرایط اقلیمی بهتری زیر حمایت آن ادامه مییافت. ترتیب ماده کاهگل از ابتدا تا امروز یکسان بوده و شامل دو ماده ساده است. ماده اول کاه است که پس از دروی گندم و خشک شدن و کوبیدن و با کمک چهار شاخ به هوا پرتاب کردن با جزئی نسیم، از دانههای گندم جدا شده آرام بر روی زمین میریخت، سپس آن را جمعآوری نموده و برای مصرفهای مختلفی انباشته میکردند. به این ترتیب در اغلب نقاط ایران کاه به آسانی و به ارزانی به دست میآمد، الیاف آن گل را به هم کشیده و مسلح میکند همانطور که آهن بتون را. ماده دوم گل است که حتیالمقدور برای ساختن از خاک رس استفاده میشد. پیش از این که خاک را آب بدهند آن را با کاه به خوبی میآمیزند و به شکل تپه کوچکی درمیآورند، میان آن را گود میکنند و داخل آن به نرمی آب میریزند، خاک و کاه را با آب میاندازند تا در آب گل، زردی کاه نمودار شود، سپس خمیر را مالش میدهند و به تدریج کاهگل ساخته میشود.
با وجودی که ساختن این خمیر در نهایت سادگی انجام میشد، در حال حاضر چگونگی مخلوط و مقدار هر کدام از مواد امری حساس میبود، چرا که با کمبود کاه ماده? کاهگل ترک برمیدارد و با کمبود مقدار خاک الیاف کاه مانع روانی آب باران میشود.
کاهگلی که برای پوشش بامها ساخته میشدهاست کاه کمتری داشت و در عوض به خمیر آن خاک شنی، از شن چاه میافزودند تا در مقابل باران به جای کاه قشر کاهگل را تقویت نماید و برای کاهگلی که برای پوشش دیوار تهیه میشد کاه بیشتری به مخلوط اضافه میکردند تا متن کاهگل صافتر شود و نیز ترک برندارد.
با به کاربردن خاک رس سرختر، کاهگل رنگ سرخی به خود میگرفت و متن آن برای گرفتن نقوشی از گچ آماده میشد.
قشر کاهگل عایق است، گرما و سرما از آن عبور نمیکند، باران از پوششهای گنبدی و سقفهای طاقی آن نشست نمیکند، همهمه? کوچهها و بازارها در آن گم میشود و لازم به توضیح نیست که گردآمدن خواص این چند عایق در یک ماده به ندرت دیده شدهاست.
کاهگل ارزان بوده و در اغلب شهرهای ایران به فراوانی یافت میشدهاست. قیمت خروار آن ناچیز بوده و با این مقدار کاه سطوح بزرگی از اندود گل را مسلح میکردهاند.
ضمن آن که کاهگل را همه کس میتوانسته بسازد و مأوای خود را با آن بپوشاند و حفظ کند.
اندود کاهگل آسان کشیده میشده، آدمی با یکدست خمیر آن را برمیدارد و بر روی سطح دلخواه پهن میکند. در این مورد حتی بکار بردن ماله درکشیدن آن روی سطوح نشانی از امکانات صاحب خانه بودهاست.
کاهگل مانند خمیر نرمی بر هر حجمی پوشانیده میشد و در این مورد معماران حداکثر استفاده را نموده و توانستهاند برای شهرهای ایرانی میراث ارزندهای از حجمهای جالب به جا گذارند.
گرچه کاهگل به سهولت و به ارزانی به دست میآمد لکن به علت خواص فوقالعادهای که دربردارد به صورت متن شهرهای ایرانی درآمده و به بنایی قدم گذاشته است، به کلبه? بی بضاعتان، به اعیان نشینها، به کورهها، به بازارها، به حمامها، به تکیهها و بالاخره به مسجدها، و همه? این ساختمانهای شهر با کوچههایی که میان دیوارهای کاهگلی میدوید به هم مربوط میشد.
معماران تیزهوش از گرمی رنگ کاهگل برای متن تزیینات دیواری داخل بنا نیز استفاده کردهاند. دیوار حیاطهای داخلی را از بهترین خمیر سرخفام پوشانیده و بر آن با خطوط برجسته? گچ نقشهای هندسی انداختهاند یا آن را به داخل هشتیهای ورودی کشیده و بر آن نقشهای تصویری ساختهاند.
رنگ کاهگل نور شدید و گاه زننده? آفتاب سرزمین ما را برای ساکنان آن مطبوع نموده و در گرمترین فصل سال برگشت اشعه? خورشید و حرارت آن را از روی بامها یا دیوارهای کاهگلی به حداقل رسانیده است.
استقامت و دوام آن قابل ستایش است. تنها در مناطقی که بارانهای فصلی شدید ی میبارید، ناچار هر چند سال یکبار اندود تازهای از کاهگل بر روی اندود سابق بام که قسمتی به هم فشرده میشد قرار میدادند.
به این ترتیب تعمیر و تقویت آن امر سادهای بوده و احتیاج به تخصص نداشت، این تعمیر برای پوشش دیوارها کمتر اتفاق میافتاد، کاهگل سالها بروی دیوارها میماند بهطوریکه اندودِ بناهای رهاشده? قرون گذشته هنوز برجاست.
و اما امروز…. ایجاد ساختمانهای عظیم فلزی و بتون آرمه? تمدن دنیای غرب مانند سالنهای سینما، هتلها، فرودگاهها و غیره باعث هجوم تکنیکهای مختلف ساختمانی غربی شده و طبعاً مصالح معماری قوم ما که با تجربه، زیبایی و شخصیت همراه بود به مصالح خشک و سرد تکنیکهای ناآشنا تبدیل گردیده است. البته کاهگل هنوز در برخی از مناطق کشور در زمره? مصالح مورد استفاده برخی ساکنین مملکت ماست و با دیدن ساختمانهای غریب کلان شهرها که هر کدام نمونهای از فکر شلوغ دوره ما و نیز هجوم مصالح جدید است، شهر آرام کاهگلی زیباتر و درخشنده تر و عزیزتر جلوه میکند.2
کاهگل مصنوعی
کاهگل مصنوعی رنگی بر پایه رزین سیلیکون و پایه آب است که پس از خشک شدن ظاهری کاملا شبیه کاهگل طبیعی دارد. در ساخت کاهگل مصنوعی (کاهرنگ) از مواد نانو سیلیکون استفاده شده که سبب خود تمیز شوندگی میشود و خواص آب بندی و عایقی آن را افزایش میدهد. کاهرنگ، ملات کاهگل مدرن، ضدآب و بدون گرد و غبار است که جایگزین مناسبی برای سیمگل و کاهگل سنتی میباشد. کاهگل مصنوعی (کاهگل ضدآب) به وسیله قلمو یا پاشش و بسیار ساده تر از سایر رنگها قابل اجراست. کاهرنگ (کاهگل پلیمری)، ماندگاری بالایی دارد و قابل اجرا بروی سطوح مختلف اعم از سیمان، گچ، کناف، چوب، فلز، یونولیت، شیشه و ... است.3
منابع
دکتر محمود گلابچی، آیدین جوانی دیزجی- فنشناسی معماری ایران
↑ جلوه نقش: کاهگل، شگفتی معماری ایرانیپیوند مرده
ا اگر صاحبخانه در فصل بارش مرتب به ناودانها سر میزدند و نمیگذاشتند که آنها بسته شوند و آب باران کاهگل را بشورد و ببرد گاهی تا 8 سال هم احتیاج به کاهگل کردن نبود .
آغاز کار این گونه بود که صاحبخانه با کمک فرزندان اقوام و آشنایان یا همسایگان و با حیواناتی مانند الاغ و قاطر، خاک رس را از جای گذر سیلاب یا رودخانه یا گودالهای خشتمالی به نزدیک خانه میآوردند و به فراخور حال در پشت دیوار و نزدیک به پشت بام روی هم میریختند. دراین مرحله از کار با دقت داخل خاک را میگشتند و از درون خاک رس، سنگ یا چوب خشک و یا خا رها را جدا میکردند تا هنگام کار به دست و پای آنها آسیب نزند .
سپس نوبت فراهم آوردن کاه میشد آنها کاه را یا از کشاورزان میخریدند یا با اجازه کشاورزان از کاه باقی مانده در گندمزار را که به آن (سیفال) میگفتند جارو کرده و به محل میآوردند.
و برای هر قبه یا گنبد از بام که معمولا یک اتاق به اندازه سه درسه و یا چهار در چهار را شامل میشد حدود 10 تا 12 من کاه استفاده میشد. زیرا در آن روزگار سقفها به صورت چهارگوشه یا در اصطلاح بنایان کرمانی “چهار پرگال” می زدند و و بیشتراز این امکان نداشت اتاقها را بزرگ کند ولی گفته میشود در ماهان استاد بنایی به نام استاد محمد توانسته بود سقفی بر روی اتاقی به اندازه 5 در 5 بزند.
کاری بسیار جالب و شگفت انگیز محسوب میشود. گاه باید به گونهای باشد که آن را با گرجین از گندم جدا کرده باشد. گرجین وسیلهای است که با آن گندمها را میکوبیدند و از خوشه جدا میکردند. از کاه نرم به دست آمده برای خوردن حیوانات استفاده میکردند و کاه زبر را برای کارهایی مانند کاهگل کردن پشت بام و دیوارها به کار میبردند. مانند کاری که امروزه با کمباین صورت میپذیرد.
طریقه کاهگل کردن
کاه را پس از بردن به محل انجام کار روی خاکهای رس ریخته و کاملا با هم مخلوط میکردند و به اصطلاح برمیگرداند سپس آنها را به صورت تپه کوچک روی هم ریخته و وسط آن را خالی کرده و از آب لبریز میکردند ومدت دو شبانه روز در این حالت قرار میدادند تا کاه و خاکها کاملاً خیس بخورند.
پس از آماده شدن مخلوط کاهگل باید آن را به روی پشت بامها منتقل میکردند وچون انجام این عمل به تنهایی امکانپذیر نبود و باید این کار به صورت دسته جمعی انجام میشد. اکنون دیگرنوبت کمک از همسایهها و دوستان بود. نوعی همکاری توام با شادی و نشاط که مردم برای انجام آن روز شماری میکردند.
کار اشتراکی در کاهگل کردن
ابتدا چوب هست یا داربست را میساختند و همزمان عدهای هم کاهگل را با هم کاملا مخلوط میکردند و به هم میزدند. به ازای هر بار خاک که تقریبا برابر با یک فرغون میشود سه من به کار میرفت. آنگاه یک لنگه از در چوبی را روی داربست انداخته آن را با ریسمان محکم به داربست میبستند.دو نفر از کارگران مخلوط کاه وگل را روی این در ریخته و دو نفر هم روی داربست ایستاده بودند، آن را به بالای پشت بام میریختند.
گفتنی است بین طاق و دیوار یک راه هست که با آن آب رو میگویند عرض این آب رو، حدود نیم گز یا اندکی بیشتر و در مقیاس امروزه بین 50 تا 80 سانتی متر است و کاه گلی را که روی پشت بام میریختند در آب رو قرار میگرفت. همزمان یک نفر با بیل آن را به کنار میزد و درمن قسمتهای مختلف آب رو را پخش میکرد تا فضای کافی برای ریختن بقیه کاهگلهای روی زمین وجود داشته باشد.
کارگری نیز در آب رویی که در میان دو گنبد پشت بام قرار داشت میایستاد و کاهگلها را داخل زنبیل میریخت. این زنبیل از چوب ساخته میشد و ساختن آن روش منحصربه فرد وجالبی داشت و هنر ساختن آن را چند نفر بیشتر نمیدانستند. آنها با تکههای انار و دوعدد چوب محکم از درختی به نام (شُنگ) وسیلهای مانند برانکارد درست میکردند. جالب است که ترکههای انار را چنان به هم میبافتند که حتی یک ذره از کاهگل هنگام جابجایی از میان آن به زمین نمیریخت.
عرض زنبیل تقریبا حدود شصت سانتیمتر و طول آن نیز در حدود دو متر و چهل سانتیمتر بود. برای حمل این زنبیل به دو نفر نیرو احتیاج بود. آنها باید آن را پس از پر شدن، روی سر گنبد چپه میکردند.
نکته جالب این بود که استاد وکارگران همراهش در هنگام کار با خواندن آواز و یا شوخیهای دوستانه خستگی را از تن می زدودند و خدا را به خاطر اینکه به آنها توان کار کردن را داده شکر میکردند. به گونهای که این کار هیچ دست کمی از یک مهمانی یا عروسی شاد خودمانی نداشت و به قولی برای خودش عیشی بود. با این تفاوت که مطرب و ساقی و باقی و خواننده و نوازنده همه کارگران بودند. در حین کار به هم گل میزدند، شوخی میکردند، همدیگر را گلمالی میکردند و فریادهای شادیشان محله را بر میداشت.
نیمروز یا ساعت 10 به بعد نوبت خوردن ناشتایی میرسید که به فراخور وضعیت مالی صاحبکار متفاوت بود. از نان گندم خالی یا نان و پیاز گرفته تا نان و ماست و مَسکه (کره محلی که از چربی شیر میگیرند) یا شیر برای این کار استفاده میشد. نان گرم گندم که زن صاحبخانه در تنور منزل میپخت خستگی را از تن کارگران می برد و جانی دوباره به آنان میبخشید و برای ادامه کار آماده میساخت.
اما در این میان مهمترین کار بر عهده استاد کاهگل مالی بود. او اول صبح میآمد و کاهگل ساخته شده را نگاه می کرد و مخلوط خاک و کاه را به دقت بررسی میکرد تا کاه آن کم یا زیاد نباشد. زیرا پرکاه بودن باعث ترک خوردن کاهگل بعد ازمالیدن روی پشت بام میشد و آب در ساختمان نفوذ میکرد. اگر هم زیاد یا به اصطلاح پر کاه باشد باران به تدریج کاه را از روی بام میشست وسقف را کم کم خراب میکرد.
استاد پس از بررسی بالا به پشت بام رفته و آب روها و لبه بام و سوراخ ناودانها را بررسی میکرد تا برای کار آماده باشد یا سوراخ ناودانها بسته نشده باشند یا ناودانها از محل خودشان پایینتر نرفته باشند.
موقع کار یک نفر وردست نیز تزدیک استاد میایستاد و کاهگلها را پنجه میکرد. یعنی داخل آنها را کاملا میگشت تا چوب خشک، خار، شیشه یا سنگ تیز یا سنگ معمولی در میانشان نباشد، آنگاه استاد با گفتن جملاتی تشکر، مانند خدایا به امید تو، حرکت از ما برکت از تو، خدایا پس از این بوندوئی باران بیاید، انشاالله هم سال پرباران باشد هم خانواده راحت در منزلشان بخوابند کار را شروع میکرد.
نکته قابل توجه اینکه ضخامت کاهگلی که روی بام کشیده میشد باید بین دو تا چهار بند انگشت میبود و کاملاً به طرف ناودان شیببندی میگشت تا آب یه روی زمین هدایت شده و روی بام جمع نشود.
پایان کار کاهگل کردن
اندود در معماری خشتی
بناهای خشتی خانه های قدیمی قسمت قابل توجهی از بنا های ایران را در روستاها و شهرهای بزرگ و بزرگ تشکیل می داده است و هنوز هم در بسیاری از موارد کاربرد دارد. در مناطق آب و هوایی مختلف، به خصوص در اقلیم های معتدل و کم باران و مخصوصاً در مناطق کویری به صورت کاروانسراها، بازارها، مساجد و … صدها سال مورد استفاده بوده است.
اندود مهمترین عامل بازدارنده ی تخریب و به عبارتی یکی از راه های پیشگیری از ویرانی بناهای خشتی شناخته شده است. شناخت خوب و تجربی معماران سنتی ایران از عوامل گوناگون درونی و برونی آسیب رسان به خشت و ملات همگی به آن، او را برآن می دارد تا در زمینه ی نگهداری بهتر خشت، در پی مصالحی باشد که بهترین پوشش را برای دیوارها و سقف های خشتی فراهم کند. کاهگل باعث عدم جذب رطوبت مستقیم برخشت و سستی آن می شود. کاه همچون تاری است که در پود و دانه بندی گل نفوذ کرده و باعث عدم نفوذ آب به لایه های زیرین آن می شود. از ملات کاهگل به عنوان عایق رطوبتی و حرارتی به صورت اندود پشت بام، پوشش سطوح داخلی و خارجی فضاهای معماری خشتی، حفاظت از دیوارهای خشتی، نگهداری توفال های سقف با ضخامت مناسب، تهیه خشت خام و پوشش دیوارهای آجری استفاده می شود.
نانو کاهگل مدرن یا کاهگل های مصنوعی عایق های ضد آبی هستند که جایگزین کاهگل سنتی قدیمی شده اند و در معماری های امروز ساختمان ها و ویلاها مورد استفاده قرار می گیرند.
https://www.epoxi.info/%DA%A9%D8%A7%D9%87%DA%AF%D9%84/%D9%85%D9%84%D8%A7%D8%AA-%DA%A9%D8%A7%D9%87%DA%AF%D9%84-%D9%85%D8%AF%D8%B1%D9%86-%D8%B3%DB%8C%D9%85%DA%A9%D8%A7%D9%87
#کاهگل #کاهگل_مصنوعی #کاهگل_پلیمری #کاهگل_ضدآب #کاه_گل #کاهرنگ، #سیمکاه، #ملات_کاهگل #کاهگل_مدرن #نانوکاهگل
https://www.epoxi.info/%DA%A9%D8%A7%D9%87%DA%AF%D9%84/%DA%A9%D8%A7%D9%87%DA%AF%D9%84-%D9%85%D8%B5%D9%86%D9%88%D8%B9%DB%8C-%DA%A9%D8%A7%D9%87%D8%B1%D9%86%DA%AF
#کاهگل #کاهگل_مصنوعی #کاهگل_پلیمری #کاهگل_ضدآب #کاه_گل #کاهرنگ، #سیمکاه، #ملات_کاهگل #کاهگل_مدرن #نانوکاهگل
https://www.kah-gel.com/
#کاهگل #کاهگل_مصنوعی #کاهگل_پلیمری #کاهگل_ضدآب #کاه_گل #کاهرنگ #سیمکاه #ملات_کاهگل #کاهگل_مدرن #نانوکاهگل
کاهگل کاهگل مصنوعی کاهگل پلیمری کاهگل ضد آب کاه گل کاهرنگ سیمکاه ملات کاهگل کاهگل مدرن نانو کاهگل